Kanarek trzymany pojedynczo oswaja się dosyć łatwo.

Przede wszystkim należy zdać sobie sprawę, że kanarek NIGDY nie oswoi się w takim stopniu jak pies. Proces oswajania może potrwać dłużej lub krócej w zależności od konkretnego ptaka i zawsze będzie to raczej brak strachu przed człowiekiem niż jakaś szczególna zażyłość. Przy oswajanym przez nas ptaku zawsze trzeba wystrzegać się nerwowych ruchów. Pamiętajmy, że ptaki reagują stresem na każdą zmianę, dlatego też nie przestawiajmy bez potrzeby klatki, nie narażajmy ptaka na słuchanie głośnej muzyki, na wrzaski, czy głośno grający telewizor. Nie narażajmy też ptaka na stres w postaci kota w domu. Kanarek musi nas kojarzyć z przyjemnymi rzeczami, z karmieniem, z lotami po pokoju, z tą samą nuconą zawsze melodią, etc.

Zaczynamy od zwykłych, codziennych zabiegów wykonywanych przy klatce, które powinny być spokojne, pozbawione nerwowości i łagodne. Codziennemu karmieniu, sprzątaniu, wymianie wody w basenie, powinno towarzyszyć niezbyt głośne, stonowane i łagodnie przemawianie do ptaka. To, co mówimy, nie ma znaczenia, ale możemy mu opowiadać na przykład, co robimy. Zazwyczaj ptaka zainteresuje to, co robimy i będzie nas z ciekawością obserwował. My powinniśmy się powstrzymać od natarczywego wpatrywania się w kanarka, ponieważ stresuje go to i powoduje lęk. Kiedy po kilku dniach przestanie się płoszyć podczas karmienia, nie będzie się obawiał przy nas zaglądać do jedzenia, można ptaka wypuścić. Z początku polecam wypuszczać kanarka na loty przed karmieniem, ponieważ wówczas chętniej i szybciej wróci on do klatki w poszukiwaniu czegoś do przekąszenia. Loty powinny się odbywać w zamkniętym pomieszczeniu. Nie martwmy się, ptak zawsze w końcu znajdzie drogę do klatki i wróci do niej sam, bez naszej pomocy.

Nigdy nie należy ptaka łapać w rękę. Jeśli zachodzi potrzeba obcięcia pazurów, poprośmy o to kogoś innego, bo jeśli zrobi to opiekun kanarka, zniweczy wszelkie próby dalszego oswajania, a przeżycia ptaka będą tak silne, że każde pojawienie się właściciela w polu jego widzenia, będzie dla niego stresem. Podczas tego rodzaju zabiegów opiekun powinien wyjść z pokoju, ptak nie może kojarzyć jego widoku z żadnym stresem.

Kiedy nasz kanarek reaguje z entuzjazmem na nasze pojawienie się w zasięgu jego wzroku, możemy spróbować nauki przylatywania na rękę. Kładziemy sobie na dłoni jakiś przysmak, który nasz ptaszek wyjątkowo lubi i zbliżamy rękę do otwartych drzwi klatki. Ukradkiem zerkamy na ptaka i oceniamy jego reakcję, jeśli się zdenerwuje, odsuwamy rękę, jeśli jest zaciekawiony, zbliżamy ją odrobinę do drzwiczek. Staramy się nie patrzeć na ptaka, by go dodatkowo nie stresować. Nasze próby z ręką przy klatce nie powinny trwać dłużej niż dziesięć minut, dwa, trzy razy dziennie. Przyjdzie w końcu taki czas, że kanarek zainteresuje się, co tam dobrego mamy i zacznie się naszej ręce przyglądać. Po kilkunastu, może kilkudziesięciu próbach zapewne ptaszek odważy się usiąść na naszej ręce i być może nawet coś skubnie. Prawdopodobnie odleci zaraz potem, ale nie powinniśmy się zrażać i na razie nie ruszamy ręką. Dopiero po tym, jak ptak bez obaw i chętnie będzie siadał na naszej dłoni, możemy spróbować ruszyć palcami. Kiedy zauważymy, że kanarek chętnie do nas podlatuje, możemy się spodziewać, że niedługo potem usiądzie nam na głowie, czy na kolanach. Kanarki są z natury bardzo ciekawskie i chętnie przyglądają się swojemu opiekunowi z bliska.

Po jakimś czasie nasz podpieczny nie będzie miał już oporów, by witać nas skubnięciem w ucho, czy też siadaniem na głowie lub ramieniu, kiedy wypuścimy go z klatki. Mój najbardziej oswojony kanarek siadał mi na ramieniu, kiedy wracałam do domu i "dawał buziaka" w policzek ;)

Życzę Wam powodzenia w oswajaniu Waszych ptaków - ta ciężka praca wymaga wprawdzie czasu i cierpliwości, ale przekonacie się, że naprawdę warto :)